كمپینی برای دفاع از “آرام رشید” نویسنده کتاب “جهالت اسلام در دنیای امروز”

ما به عنوان جمعی از روشنفکران، نویسندگان و محققان و دوستداران لیبرالیسم و دموکراسی در دفاع از آرام رشید نویسنده کتاب “جهالت اسلام و دنياي امروز” نظرات خود را به شرح زیر بیان می داریم:
1- ما دفاع از آزادی بیان را حق همه دانسته و هرگونه اقدام در راستای سرکوبی آزادی بیان را محکوم می کنیم.
2- این بیانیه نه در راستای دفاع از یک شخص خاص ویا ایده خاص بلکه در راستای دفاع از آزادی بیان در حالت کلی و جهانشمول است.
3- “آرام رشید” در کتاب خود یا استدلال درستی ارائه کرده است یا نادرست، اگر استدلال او درست باشد جمع آوری کتاب او و فراخواندنش به دادگاه و صدور فتوای مرگ برای این نویسنده کاری نادرست است و اگر استدلال او نادرست باشد اولاً باید پاسخش را با استدلال داد نه اقدامات نامبرده فوق، در ثانی مردم خودشان از شعور کافی برای قضاوت درباره نوشته های او و هرکس دیگری برخوردارند و نیازی به این ندارند که چهارصد و هفتاد نفر به جای آنها فکر کنند. لذا:
4- ما از تمامی روشنفکران، نویسندگان، فعالین حقوق بشر، دوستداران لیبرالیزم و آزادیخواهان تقاضا داریم با یک حرکت دست جمعی مانع به تحقق پیوستن کلیه اقدامات مزبور بر علیه نویسنده نامبرده شده و به این طریق در دفاع از حق خود در آزادی بیان برآیند. اگر امروز اجازه دهیم که با این نویسنده اینگونه برخورد شود فردا نوبت کدامیک از ما خواهد بود. فراموش نکنیم که بسیاری از مدافعان “برتراند راسل” در حادثه ای مشابه در ایالات متحده کسانی بودند که با عقاید شخصی او موافق نبودند.
5- و بالأخره اینکه عده ای محدود به جای تمام مردم فکر کنند توهین به شعور مرد ماست. ما از تمامی روشنفکران، نویسندگان، فعالین حقوق بشر، دوستداران لیبرالیزم و آزادیخواهان تقاضا داریم که در یك حرکت دست جمعی به این نوع اهانت به شعور افراد خاتمه دهند و اجازه ندهند این نوع برخورد به یک رسم طبیعی تبدیل شود.
امضاهاي خوى را به اين ايميل بفرستید

Pofp.help@gmail.com

نام و نام خانوادگی محل اقامت شغل ایمیل
آرش دکلان – محقق علمی
نارین محمدی – فعال حقوق بشر
آسو صالح – سخنگوی فعالان حقوق بشر در سوئد
ابراهیم کهنه پوشی – نروژ
نجیبه محمودی – نروژ
کیوان فتحی – نروژ
قمری احمدی – ایران
ریبین فاروق – سلیمانیه
محمد رضا اسکندری – مددکار اجتماعی – هلند
طاهره خرمی – فعال حقوق بشر – هلند
سالار رشید
شهین محمدی - فعال حقوق زنان
عامر سابیر - عضو حزب کمونیست کارگری کردستان

اعتراض به حکم اعدام فرزاد کمانگر

اعتراض به حکم اعدام فرزاد کمانگر

امضا کنید

درپی صدور حكم اعدام برای فرزاد كمانگر و ده سال حبس و اعدام برای دو تن ديگر از فعالان سياسی كُرد به نام‌های علی حيدريان و فرهاد وكيلی در اسفند ماه سال گذشته و با آنکه از آن زمان تا كنون اعتراضات گسترده‌ای از جانب مردم، فعالان مدنی و نهادهای حقوق بشری در سطح كردستان، ايران و جهان نسبت به صدور اين احكام به ويژه در مورد فرزاد كمانگر صورت گرفته است، انتظار می‌رفت تا در مرحله‌ی تجديد نظر،حكم مزبور لغو گردد. اما در كمال تأسف و در ميان ناباوری بسيار ،ضمن تائيد احکام بدوی در ديوان عالی کشور،دایره اجرای احکام نیز،رای صادره را به متهمان پرونده ابلاغ کرده است.

فرزاد كمانگر طی چندين نامه كه در زندان نگاشته و انتشار بيرونی يافته، به وضعيت نامناسب محل حبس خود از جمله نگهداری در بند عمومی بيماران عفونی اشاره نموده و همچنين به شرح مفصل شكنجه‌های غيرانسانی كه بر وی طی مدت نگهداری‌اش در بازداشت‌گاه‌های اطلاعات سنندج و كرمانشاه و همچنين زندان اوين در تهران اعمال گرديده پرداخته است كه رفتارهای صورت گرفته با ايشان شديداً مورد اعتراض فعالان و سازمان‌های مستقل حقوق بشری قرار گرفته است.

بر همین اساس سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان تاکید دارد که :

لازم است دستگاه قضايی با در نظر داشتن اصل 38 قانون اساسی كه هر گونه شكنجه را برای گرفتن اقرار و يا كسب اطلاع ممنوع دانسته، نسبت به تشكيل كميته‌ای جهت بررسی موارد مطرح شده از سوی ايشان و برخورد با مأموران خاطی كه برخلاف قانون اساسی كشور عمل نموده‌اند اقدام نمايد.

سازمان دفاع از حقوق بشر كردستان همچنین، اتهامات طرح شده علیه آقای کمانگر را اغراق آمیز،یکجانبه و غيرواقعی می پندارد و آن را در نتيجه‌ی پرونده سازی مراجع فراقانونی عليه اين فعال كُرد دانسته و استناد دادگاه به اين موارد را ناقض استقلال دستگاه قضايی تلقی می کند.بعلاوه، بر فرض محال هم، اتهام عضويت فرزاد كمانگر در حزب كارگران كردستان نمی‌تواند عنوان "محارب" را در پی داشته باشد؛ از آن‌جا كه طبق ماده 186 قانون مجازات اسلامی اعضاء و هواداران گروه يا جمعيت متشكلی كه در برابر حكومت اسلامی قيام مسلحانه كنند محارب شناخته می‌شوند در حالی كه پ.ك.ك سازمانی‌ست متعلق به كُردهای تركيه كه در راستای رسيدن به اهداف خويش با حكومت تركيه مبارزه می‌كند و نکته قابل توجه ديگر آن‌كه تا كنون نيز سابقه‌ی اعدام هيچ يك از اعضای اين حزب در ايران وجود نداشته و حتی تركيه نيز حكم اعدام رهبر اين گروه(آقای اوجالان) را كه سال‌هاست در زندان آن كشور به سر می‌برد لغو نموده است.

بنابر اين ما به عنوان سازمان دفاع از حقوق بشر كردستان انتظار داریم:

از آن‌جا كه اجرای حكم اعدام فرزاد كمانگر منوط به دستور رئيس محترم قوه قضائيه می‌باشد از آقای هاشمی ‌شاهرودی تقاضا داريم تا با در نظر داشتن تعهد انسانی و مسئوليت قانونی خود مبنی بر اجرای ‌صحيح عدالت، در مرحله‌ی نخست با نقض حکم صادره برای فرزاد كمانگرموافقت نمایند وسپس با بررسی مجدد پرونده فرزاد كمانگر و دو متهم ديگر اين پرونده ، آنهم با رعايت كامل تمامی معيارهای مشخص شده در آئين دادرسی كيفری، ضمن نشان دادن حسن نيت خويش در جايگاه بالاترين مقام قضايی كشور،از پيامدهای احتمالی اجرای چنين حكمی جلوگيری نمايند. ما بعلاوه،از نمایندگان کُرد در مجلس شورای اسلامی هم دعوت می کنیم تا فعالانه به معترضین اجرای این حکم بپیوندند و با تمام توانشان،از دستگاه قضایی و شخص اقای شاهرودی درخواست کنند تا حکم صادره برای آقای کمانگر نقض گردد.

رونوشت:

- ریاست قوه قضاییه جمهوری اسلامی ایران

- فراکسیون نمایندگان کُرد مجلس شورای اسلامی

سازمان دفاع از حقوق بشر کردستان

سه شنبه 25 تیر 1387

نا بۆ کوشتن و شاربەدەر کردنی نووسەران و ڕۆشنبیرانمان

نا بۆ کوشتن و شاربەدەر کردنی نووسەران و ڕۆشنبیرانمان

ئێمە وەک کۆمەڵێک لە رۆشنبیران، نووسەران و لێکۆڵەران و خوازیارانی لیبرالیزم و دیموکراسی بۆ پاریزەری لە "ئارام رەشید" نووسەری کتێبی " جیهالەتی ئیسلام لە دونیای هاوچەرخ" و ئەو نووسەرانەی هاوچەشن کە لەگەڵ هەڕەشە رووبەڕوو دەبنەوە، بۆچوونەکانی خۆمان بەم شێوە دەردەبڕین:

1- ئێمە ئازادی ڕادەربڕین بە مافی هەمووان دەزانین و هەر هەوڵێک بۆ سەرکوت کردنی ئازادی ڕادەربرَین مەحکووم دەکەین.

2- ئەم بەیانییە نەک تەنیا بۆ پشتیوانی لە تاکێک یان ئایدیایەکی تایبەت، بەڵکوو بۆ پشتیوانی لە ئازادی رادەربرَین بە شێوەیەکی گشتییە.

3- "ئارام ڕەشید" لە کتێبەکەیدا یان بەڵگەیەکی دروستی هێناوەتەوە یان نادروست. ئەگەر دروست بێت کۆکردنەوەی کتێبەکەی و دادگایی کردن و فتوای مەرگ بۆ ئەو نووسەرە کارێکی هەڵەیە و ئەگەر بەڵگەیەکی نادروستی هێنابێتەوە یەکەم ئەوەیکە: وڵامی بە بەڵگە دەدرێتەوە نەک بەو کردەوانە کە ناوی لێبرا، دووهەم ئەوەیکە: خەڵک خۆیان شعووریان هەیە و دەتوانن دەربارەی دروستی و نادروستی نووسراوەکانی ناوبراو یان هەرکەسێکیتر بیربکەنەوە و پێویست ناکات 470 کەس لە باتی ئەوان بیر بکەنەوە و برَیار بدەن. بۆیە:

4- ئێمە کۆمەڵێک نووسەر و ڕۆشنبیر خوازیاری ئەوەین کە تەواوی ڕۆشنبیران، نووسەران، چالاکانی مافی مرۆڤ، دۆستانی لیبرالیزم و ئازادیخوازان، بە جووڵانەوەیەکی بە کۆمەڵ پێشگیری لەو هەوڵانە بکەین کە دژ بە نووسەران و ڕۆشنبیرانمان دەکرێت و بەم شێوە بۆ پاراستنی خۆمان و ئازادی رادەربرَین تێبکۆشین. ئەگەر ئەمڕۆ ئێمە نەجووڵێن و ئیزن بدەین ئاوەها لەگەڵ نووسەرانمان هەڵسوکەوت بکرێت لەوانەیە سبەی سرَەی ئێمەش بگات. لە بیرمان نەچێت زۆربەی ئەو کەسانەی هەستان بۆ پارێزەری لە "برتراند ڕاسێل" نووسەرێک لەو چەشنە لە ویلایەتە یەکگرتووەکان، ئەوانەی بوون کە برَوا کانی ناوبرایان پێ باش نەبوو بەڵام بۆ پاراستنی ئازادی و دیموکراسی پارێزەریان لێکرد.

5- لە کۆتاییدا ئەوەیکە کاتێک کە رێژەیەکی کەم بەو شێوە دێن و لە باتی خەڵک بیر دەکەنەوە ئەوە بێ حورمەتیییە بە شعووری خەڵک بۆیە ئێمە لە تەواوی ڕۆشنبیران، نووسەران، چالاکانی مافی مرۆڤ، دۆستانی لیبرالیزم و ئازادیخوازان خوازیاری ئەوەین کە لە جووڵانەوەیەکی بە کۆمەڵ کۆتایی بەم جۆرە بێحورمەتیانە بە شعووری خەڵک بێنین و ئیزنی ئەوە نەدەین کە ئەم کردەوانە ببێت بە بەشێک لە کولتوور و نەریتی کۆمەڵگاکەمان.

14/7/2008

تکایە واژووەکانتان بەم ایمێڵە بنێرن

Pofp.help@gmail.com

واژووەکان:

ئارش دەکلان- لێکۆڵەری زانستی

نارین محەمەدی – چالاکی مافی مرۆڤ

ئاسۆ ساڵەح- سوید- نوێنەری چالاکانی مافی مرۆڤ ئێران لە سوید

ئیبراهیم کۆنەپۆشی- نۆرویژ

نەجیبە مەحموودی – نۆرویژ

خەبات قۆرەیشی – نۆرویژ

کیوان فەتحی – نۆرویژ

قمری ئەحمەدی – ئێران

ڕێبین فارۆق – سلێمانی

محەمەد رەزا ئیسکەندەری – هوڵەند – کارناسی زانستی کۆمەڵایەتی

تاهیرە خۆڕەمی – هوڵەند – چالاکی مافی مرۆڤ

سالار رەشید

شەهین محەمەدی – چالاکی مافی ژنان

عامر سابیر ئه‌ندامی حیزبی کۆمۆنیستی کرێکاری کوردستان

به یاد ده زن بهائی که در شیراز اعدام شدند

روز ۲۸ خرداد ماه سالگرد اعدام ده زن است که در سال ۱۳۶۲ در زندان عادل آباد شیراز به "جرم" عقیدتی،‌ بهائی ‏بودن، اعدام شدند. ‏

بیست و پنج سال پس از این اعدام گروهی، یادشان را گرامی می‌داریم و آنها را به عنوان مبارزان از جان گذشته‌ی ‏راه آزادی عقیده در میهن‌مان به یاد می‌آوریم. ‏

این زنان،‌ از مونای ۱۷ ساله تا عزت ۵۷ ساله، بخشی از تاریخ ما هستند و تا پای جان برای دفاع از حق داشتن ‏عقیده و باور خویش ایستادند. ‏
و آنچه بر آنان رفت در صفحه‌ای از تاریخ کشور ما جای گرفته‌ که امیدواریم هرگز تکرار نشود! ‏

و چند خطی از این تاریخ:‏

در زندان عادل آباد شیراز، روز شنبه ۲۸ خرداد، مثل دیگر شنبه‌های بهار ۱۳۶۲، روز ملاقات زندانیان زن بود. ‏خانواده‌های بهائی مثل هر شنبه برای ملاقات رفتند، بی‌خبر از این که آخرین ملاقات است. "کسی باور نمی‌کرد ‏اعدامشون کنن! همه فکر می‌کردن چند ماهی زندانی هستند و بعد آزاد میشن."‏

‏"جرم" این دختران و زنان این بود که در آموزش اخلاق و تعلیمات دینی بهائی به کودکان خانواده‌های بهائی ‏مشارکت داشتند. و البته به آنها اتهام جاسوسی زده شده بود، اما کافی بود آنها دست از عقیده خود بردارند و اسلام ‏بیاورند تا همه "جرم"‌های آنان پاک شود! روی کارت ملاقات زندان که به خانواده‌های آنان داده شده بود، آنها نوشته ‏بود "اتهام: بهائیت" یا "اتهام: ب". برخی از بهائیان زیر فشار و به زور مجبور شدند بگویند که مسلمان شده‌اند، و ‏همه‌ی اتهام‌ها و "جرم"‌های آنان ناپدید شد.‏


اتهام درج شده روی کارت ملاقات به روشنی نمایانگر این بود که این افراد زندانیان عقیدتی هستند.

دستگیری بهائیان شیراز در سال ۱۳۶۱ در طول دو یورش به تعدادی از خانه‌های بهائیان انجام گرفت. برخی از این ‏زنان در حوالی ۱ آبان ۶۱ و برخی دیگر در روز ۸ آذر ۱۳۶۱ دستگیر شدند. جریان دستگیری به نقل از خواهر ‏یکی از دستگیرشدگان که در همان روزها طی نامه‌ای به تفصیل نوشته، چنین است:‏
‏" دوشنبه هشتم آذرماه ۱۳۶۱، مطابق با ۲۹ نوامبر ۱۹۸۲. در حالیکه حدود یکسال از جریان دستگیری (او) و ‏گذراندن چند روز در زندان سپاه شیراز می‌گذشت و در حالی که روز تولدش در این باره بسیار صحبت شد ساعت ‏تقریبا ۸ بعد از ظهر بود که به توصیه بابا که مرتب می‌گفت "دلم شور میزنه، حتما دزد آمده!" به منزل رفتیم. ساعت ‏حدود هشت و سی دقیقه بود که زنگ منزل بصدا در آمد. سه مرد مسلح که هر سه پاسدار بودند وارد منزل شدند. ‏همه جا را جستجو کرده مقداری کتاب، شمایل مبارک و آلبوم خانوادگی را که پیدا کرده بودند در دو گونی ریخته و ‏از آنها صورتی تهیه کردند و از همه ما هم امضا گرفتند. سپس از لیستی که تعداد زیادی اسم بر آن نوشته شده بود ‏اسم (او) را صدا کردند ‏‎]‎‏...‏‎[‎‏ صبح روز بعد اطلاع حاصل شد که حدود ۴۵ نفر را در همان شب و تقریبا با همان ‏کیفیت و توسط سپاه دستگیر و به همان محل زندان سپاه که در گوشه جنوب شرقی شهر شیراز واقع شده منتقل ساخته ‏اند. ابتدا هر کس فکر میکرده که فقط به سراغ خانواده او آمده اند فقط وقتی به پیگیری پرداخته اند متوجه شده اند که ‏بقیه نیز یا قبل از ایشان آنجا بوده و یا پس از ایشان."‏

پس از دستگیری، آنها مدتی را در بازداشتگاه سپاه برای بازجوی بسر برده و پس از آن به زندان منتقل شدند. ‏بازجویی‌ها در سپاه گاه بسیار طولانی بود. در زندان برخورد بدتر بود. از آنجایی که بهایی‌ها چون "نجس" شمرده ‏می‌شدند، در سلولی جدا از زندانی‌های دیگر بودند. وقتی که به آنها چشم‌بند می‌زدند و می‌خواستند برای بازجویی ‏ببرند، یک روزنامه لوله شده به دستشان داده و پاسداری سر دیگر روزنامه را گرفته و آنها را می‌برد که مبادا با این ‏افراد "نجس" تماس پیدا کرده و "نجس" شود. زندانیان بهائی حتی بشقاب مخصوص داشتند. در بند یک زندان عادل ‏آباد شیراز، زنان در هر سلول سه نفر باهم بودند و حق داشتند به سلول‌های همدیگر بروند. اما نظافت خیلی سخت ‏بود و بطور مرتب به حمام دسترسی نداشتند. و مراقبت بهداشتی مناسب نیز وجود نداشت. یکی از دخترها از ‏دردهای شدید در هنگام قاعدگی رنج می‌برد بطوریکه که همیشه مجبور بود برای تسکین درد مورفین تزریق کند. اما ‏در طول هفت ماه زندان چاره‌ای نداشت جز اینکه درد را بدون دارو تحمل کند.‏

مونا محمودنژاد،‌ ۱۷ ساله ‏

مونا و پدرش یدالله محمودنژاد که به فاصله سه ماه اعدام شدند.

‏مونا دانش‌آموز دبیرستان بود. مونا در روز اول آبان ۱۳۶۱ در سن ۱۶ سالگی همراه با پدرش دستگیر شد. گفته ‏می‌شود مونا به خاطر سن و سال کم خویش، آن روز آخرین نفر در صف حلق آویز شدن بود تا فرصت دیگری برای ‏توبه کردن داشته باشد، ولی او توبه نکرد. مونا یکی از جوانترین قربانیان سرکوب عقیدتی در جمهوری اسلامی ‏ایران است.

مادر مونا همراه با وی چندماهی زندانی بود و سپس آزاد شد. پدر مونا، یدالله محمودنژاد، در اسفندماه ۱۳۶۱ در ‏شیراز، سه ماه پیش از دخترش، اعدام شده بود.‏



اختر ثابت، ۲۱ ساله ‏
‏

‏ ‏
رویا اشراقی، ۲۲ ساله
‏
‏ ‏
رویا دختری پرشور، علاقمند به طبیعت و حیوانات، و دانشجوی رشته دامپزشکی در دانشگاه شیراز بود و پس از ‏انقلاب به خاطر بهائی بودن از دانشگاه اخراج شده بود. پدرومادر رویا نیز در خدمت به جامعه محلی بهائیان فعال ‏بودند و همراه با او دستگیر شدند. مادر رویا خانه‌دار بود و پدرش به "جرم" بهائی بودن پس از انقلاب از کار اخراج ‏شده بود.‏

رویا همزمان با مادرش، عزت جانمی، به دار آویخته شد.‏

سیمین صابری، ۲۴ ساله ‏
‏


شهین (شیرین) دالوند،‌ ۲۵ ساله ‏
‏
‏ ‏
شهین – که شیرین صدایش می‌زدند – همیشه خنده به لب داشت و با اینکه خانواده‌اش به انگلستان مهاجرت کرده ‏بودند، در ایران مانده بود که درسش را تمام کند. شیرین در رشته جامعه شناسی تحصیل کرده بود و دانشنامه خود را ‏درباره مبارزه با اعتیاد به پایان رسانده بود، اما فرصت آن را نیافت که سرکار رفته و در مبارزه با بلای اعتیاد ‏بکوشد.‏


مهشید نیرومند، ۲۸ ساله ‏
‏

مهشید تحصیلات دانشگاهی خود را در رشته فیزیک در دانشگاه شیراز به پایان رسانده بود. او با شرکت در ‏کمیته‌های محلی بهائیان به جامعه بهائی خدمت می‌کرد.‏


زرین مقیمی ابیانه، ۲۹ ساله‏
‏

زرین در رشته ادبیات انگلیسی در دانشگاه تهران تحصیل کرده بود. او دارای قدرت بیان فوق‌العاده‌ای بود و آگاهی ‏زیادی درباره اسلام و بهائیت داشت و حتی برخی سوره‌های قرآن و متون بهائی را حفظ بود. بازجوهایی که تلاش ‏داشتند او را راضی کنند اسلام بیاورد، کارشان سخت بود و به او گفته بودند که باید به جای مدرک زبان انگلیسی، ‏مدرک زبان به مفهوم فن بیان به او داده می‌شد. ‏

زرین دارای طبعی لطیف و شعر می‌سرود. هنگامی که به دیدار یک از آشنایانی رفته بود که تازه از زندان عادل آباد ‏آزاد شده بود، مردجوانی با اتهام بهائی بودن، چنان تحت تاثیر قرار گرفته بود که متنی نوشت با عنوان «من از عادل ‏آباد می‌آیم» که اینگونه آغاز می‌شود: "چه بنویسم و چطور بنویسم که آنجا کجاست، به چه زبانی توصیف کنم که آنجا ‏چه دنیائی است و کدام کلام و کدام عبارت قادر است بیان کند که من با چشم‌های ناچیز خاکیم چه دیده‌ام؟ چشمهایم را ‏برهم می‌زنم تا ببینم آنچه دیده‌ام بخواب است یا بیداری، یک رویای شیرین است و یا یک واقعیت تلخ. من امشب از ‏عادل‌آباد می‌آیم ..."‏


نمای گوشه ای از زندان عادل‌آباد، شیراز

زرین همراه با پدرومادرش دستگیر شد. مادرش سه ماه در زندان بسر برد، و پدرش ۲ سال زندانی بود و هشت ماه ‏پس از اعدام دخترش آزاد شد.‏


طاهره ارجمندی (سیاوشی)۳۲ ساله (همسر جمشید سیاوشی)‏
‏
طاهره و شوهرش با هم دستگیر شده و به فاصله دو روز اعدام شدند.

طاهره پرستار بود و در زندان به مراقبت بهداشتی از دیگر زندانیان می‌پرداخت. طاهره همراه با همسرش، جمشید ‏سیاوشی بازداشت و زندانی شد. گفته می‌شود که طاهره در دیداری که با شوهرش در زندان داشته، او را شکنجه شده ‏یافته و حدس می‌زده که شوهرش جان سالم بدر نخواهد برد. شوهرش از شکنجه نمرد و زنده ماند، اما دو روز پیش ‏از اینکه طاهره اعدام شود، در روز پنجشنبه ۲۶ خرداد ۱۳۶۱ حلق آویز شد.‏


نصرت غفرانی (یلدایی)، ۵۶ ساله (مادر بهرام یلدایی) ‏

نصرت غفرانی و پسرش، کورش یلدایی، در آخرین جشن تولد کورش. مادر و پسر همزمان دستگیر شده و به فاصله دو روز اعدام شدند.
‏
نصرت عضو محفل بهائیان در شیراز بود. گفته می‌شود وی مورد شکنجه قرار گرفته و ضربه‌های شلاق بسیاری را ‏تحمل کرده بوده است. نصرت همراه با شوهر و پسرش دستگیر شد. پسر نصرت، بهرام یلدایی در سن ۲۸ سالگی، ‏دو روز پیش از اعدام مادرش در زندان عادل آباد شیراز حلق آویز شد.‏


عزت جانمی (اشراقی)، ۵۷ ساله (مادر رویا اشراقی و همسر عنایت‌الله اشراقی) ‏

عزت جانمی در میان دخترش رویا و شوهرش عنایت الله اشراقی. عزت و رویا دو روز پس از اعدام پدرخانواده همزمان به دار آویخته شدند.‏

عزت جانمی همراه با شوهرش، عنایت‌الله اشراقی، و دخترش رویا، دستگیر شد. خانواده اشراقی پیشتر تجربه ‏دستگیری توسط سپاه پاسداران را داشتند، اما کشور را ترک نکردند و حتی شهر شیراز را ترک نکردند.‏
شوهرعزت، عنایت‌الله اشراقی، دو روز پیش از او ‌در سن ۶۳ سالگی حلق آویز شد. ‏
عزت همراه با دختر جوانش، رویا، حلق آویز شد.‏

روز ملاقات زنان در زندان عادل آباد شنبه بود. پس از ساعت ملاقات، این ده زن در روز شنبه ۲۸ خرداد برای ‏اعدام برده شدند.‏
ملاقات مردها روز‌های پنجشنبه بود. دو روز پیشتر، در روز پنجشنبه ۲۶ خرداد، شش مرد بهائی پس از ساعت ‏ملاقات حلق آویز شده بودند. ‏
مردهایی که برخی‌شان خویشاوند درجه یک زنانی بودند که روز شنبه اعدام شدند:‏

بهرام یلدایی، ۲۸ ساله (پسر نصرت غفرانی)‏
کورش حق بین، ۳۴ ساله‏
جمشید سیاوشی، ۳۹ ساله (شوهر طاهره ارجمندی)‏
بهرام افغان، ۵۰ ساله‏
عنایت الله اشراقی، ۶۳ ساله (شوهر عزت جانمی و پدر رویا اشراقی)‏
عبدالحسین آزادی، ۶۶ ساله‏

حلق آویز کردن ده زن، دو روز پس از دار زدن شش مرد، برای جامعه بهائی‌ فاجعه‌ای باورنکردنی بود: "فاجعه ‏بود، فاجعه! هیچکس باور نمی‌کرد اینها را اعدام کنند! همه فکر می‌کردند مثل دستگیری‌های پیشین اینها دستگیر ‏شده‌اند، بازجویی می‌شوند و بعد آزاد می‌شوند. چه کسی فکرش را می‌کرد که مادر و پسر را با هم اعدام کنند؟ زن و ‏شوهر را با هم حلق آویز کنند؟ سه نفر از یک خانواده، پدر و مادر و دختر را با هم اعدام کنند؟"‏

هنوز حرف زدن درباره فجایعی که بر بهائیان رفته دشوار است. هنوز بسیاری از بهائیان در ایران زندگی می‌کنند و ‏علیرغم همه دشواری‌ها، از محرومیت از حقوق شهروندی مانند اخراج از کار و محرومیت از حق تحصیل گرفته تا ‏سلب حق زندگی، حاضر به ترک خاک وطن نیستند. اما هراس در میان آنان مانع از گفتار و بیان بسیاری از حقایق ‏است. و حتی آنان که عزیزی را از دست داده‌اند ترجیح می‌دهند که بدون ذکر نام صحبت کنند چرا که حاضر نیستند ‏برای هیچ کسی مشکل بیافرینند. ‏
‏ ‏
خواهر یکی از دختران اعدام شده می‌گوید " واقعا نمی‌دانم تاثیر این واقعه را در زندگی شخصی‌ام چگونه بیان کنم. ‏البته هرکسی وقتی عزیزی را از دست میدهد خیلی دچار افسردگی میشود چرا که دیگر فرصت دیدار نخواهد داشت! ‏بچه‌های من هیچوقت فرصت دیدار خاله‌شان را پیدا نکردند." ‏

و ادامه می‌دهد "ولی چیزی که خیلی دردناک است اینست که ایرانی را که آدم این همه دوست دارد و بهش عشق ‏دارد و افتخار می‌کند، معدودی پیدا می‌شوند که حاضرند بکشندش، چون عقیده‌اش با عقیده دولت فرق می‌کند! ‏احساس خیلی بدی است که بدانی اینها چه مردم صلح جویی بودند، که غیر از عشق به مردم دیگر چیزی نداشتند، نه ‏کینه‌ای نسبت به کسی داشتند، و نه آزارشان به کسی میرسید، و اینطوری با آنها رفتار شد. چطور ممکن است کسی ‏اینها را دوست نداشته باشد؟ آدم احساس تاسف می‌کند از اینکه دنیا به این مرحله‌ای رسیده باشد که مردم نتوانند ‏تشخیص دهند که این درست نیست! این عدالت نیست!"‏

‏"در عین حال یک مقدار هم خوشحال بودیم که اینها مقاومت کردند و روی عقیده‌شان و آنچه را که بهش معتقد بودند ‏ایستادند. خواهرم پر از شور زندگی بود! ولی اگر می گفت بهایی نیستم و آزاد می‌شد، شاید من متاسف می‌شدم و از ‏او می‌پرسیدم تو که به صلح و انسانیت و اصولی معتقدی، چطور شد به همه چیز پشت پا زدی؟"‏

خواهر دیگری از شورونشاط خواهرش می‌گوید: "همیشه می‌خندید و خوشحال بود و میخواست همه را خوشحال ‏کند. این اواخر در فکر ازدواج بود ودرباره خواستگارهایش فکر کرده بود و تقریبا می دانست کدام یکی را می ‏خواهد انتخاب کند."‏

و می‌افزاید: "اعدام خواهرم برای من خیلی سنگین بود. او نه فقط خواهر من بلکه صمیمی ترین دوست من بود. ‏رابطه‌ی خاصی داشتیم. طوری که او از صدای من همه چیز را می‌خواند. در دشوار ترین دوره‌ زندگی‌ام که کودکم ‏سرطان داشت، او خیلی به من کمک کرد! من هنوز وقتی که کسی را می بینم که حالت او را دارد، بی‌اختیار پشت ‏سرش کشیده میشوم. من درگیر بیماری عزیزی بوده و هستم، می دانم که بعضی چیزها را شاید بشود قبول کرد. اما ‏مرگ عزیزی اینطور ناگهانی خیلی سخت است آدم بپذیرد!"‏

برادر یکی از این زنان می‌گوید "آنها را شکنجه میدادند و از آنها میخواستند اعتراف کنند که جاسوس اسرائیل هستند. ‏مثلا برای اینکه پیش از انقلاب برای زیارت اماکن مقدس بهائی به اسرائیل رفته بودند. آخر وقتی که پیامبر ما به ‏آنجا تبعید شد که آنجا هنوز اسرائیل نشده نبود! بلکه جزو امپراتوری عثمانی بود. مثل اینکه بگویند ایرانی‌هایی که ‏برای زیارت به مکه می‌روند، جاسوس عربستان سعودی هستند!"‏

یکی از بستگان این زنان می‌گوید " آنها را شکنجه روانی می‌کردند. (او) را خیلی ترسانده بودند. گفته بودند که قلبت ‏را از سینه درمیاریم."‏

خبر اعدام ده زن بهایی روز یکشنبه صبح در میان بهائی‌های شهر می‌پیچد. جریان رسیدن خبر به مادری که موفق ‏به دیدن جسد دخترش شده بود، چنین است: ‏
‏"خیلی نگران بودم. روز قبل دخترم مثل همیشه نبود، ولی چیزی بهم نگفت. همیشه می‌ایستاد، آخر ملاقات برایم ‏دست تکان می‌داد. ایندفعه غیب شد. روز بعد شنیدم که ده زن اعدام شده‌اند. نمی‌دانستم حقیقت دارد یا نه، نمی‌دانستم ‏چه کسانی اعدام شده‌اند. از شدت ناراحتی از خانه زدم بیرون. همین‌ که رفتم بیرون، دیدم یکی از دوستانم با پسر ‏جوانش به طرف من می‌آیند. پرسیدم "حقیقت داره؟" آن خانم یک کاغذ در آورد و اسم‌ها را برایم خواندند. شمردم، ۹ ‏تا اسم بود. فهمیدم، و پرسیدم "دختر من هم هست؟" که گفت "بله". من می‌خواستم جسدش رو ببینم. با یکی دوتا ‏دیگر از مادرها رفتیم بطرف زندان. رفتیم التماس کردیم به پاسدارها که جسد را ببینیم. خلاصه قبول کرد. ما را برد ‏به یک اتاق کثیفی که در آن یک پنکه‌ای آن بالا می‌چرخید. ده تا جسد روی زمین افتاده بودند. مادر مونا او را ‏شناخت. من دخترم را از روسری که به سر داشت شناختم. روی صورتش با چشم بندی بسته شده بود. بوسیدمش. به ‏جای خواهر و برادرها و پدرش هم بوسیدمش. چشم‌بند را گذاشتم روی صورتش و آمدم بیرون. اجساد را ندادند که به ‏خاک بسپاریم. از یک بازجو خواهش کردیم که بذارید به خاک بسپاریم. گفتند که نه! همه یک جا دفن می‌شوند*."‏

از اعدام شدگان وصیت‌نامه‌ای بجا نمانده است. یکی از دخترها نوشته‌ای کوتاه را روی تکه کاغذی به این مضمون ‏نوشته و برای خانواده‌اش فرستاده بود "هیچ کسی حق ندارد برای من سیاه بپوشد و گریه و زاری کند، جز مادرم که ‏می‌دانم دلش طاقت نمی‌آورد." ‏

اما چمدان وسایل و لباس‌های زنان را پس از اعدام به خانواده‌های آنان تحویل دادند.‏

برادری می‌گوید "هنوز این چمدان عزیزترین چیزی است که دارم!"‏

‏*نقل قول غیرمستقیم از طریق یکی از فرزندان این مادر.‏
پی نوشت: این مطلب پس از گفتگو با برخی از اعضای خانواده‌های اعدام شدگان تهیه شده است. با تشکر از کمک ‏دایان علائی، نماینده جامعه بین‌المللی بهائی در سازمان ملل متحد در ژنو، که در برقراری ارتباط با این خانواده‌ها ‏مرا یاری نمود. در تهیه این مطلب همچنین از زیر استفاده شده است.‏
رویای مونا ‏Mona’s Dream
http://monasdream.com/
امید، یادبودی در دفاع از حقوق بشر
http://www.abfiran.org/farsi/memorial.php

مرکز جهانی بهائی

نگارش: مرکز جهانی بهائی

16 شهرالنّور 165

20 جون 2008

احبّای ممتحن کشور مقدّس ایران ملاحظه فرمایند

دوستان عزیز و محبوب،

در پیام مورّخ 3 جون 2008، ضمن ابراز قدردانی از شجاعت و استقامتی که در مقابله با بحران‌های اخیر نشان داده‌اید، یادآور شدیم که همّ خود را بر این گمارید که سبب خیر و منفعت اطرافیان خود باشید و در بارۀ آنچه که مشغلۀ ذهنی هم‌وطنان ارجمندتان است با آنان به مذاکره و تبادل نظر پردازید. به طور قطع مسائل گوناگونی فکر مردم آن سرزمین را که برای پیشرفت و ترقّی ایران می‌کوشند به خود مشغول داشته است و بدون شک یکی از اساسی‌ترین آنها نیاز مبرم به رفع موانع پیشرفت زنان در جامعه می‌باشد.

تساوی حقوق زن و مرد برای شما امری ساخته و پرداختۀ دنیای غرب نیست بلکه حقیقتی روحانی و همگانی و جنبه‌ای از ماهیّت نوع انسان است که صد و پنجاه سال پیش حضرت بهاءالله آن را در وطن خویش، ایران، تعلیم فرمودند. احترام به حقوق زنان و پذیرفتن برابری آن با حقوق مردان از مستلزمات عدالت اجتماعی و موجب تقویت و استحکام زندگی خانوادگی است و با متعالی‌ترین مراتب تنزیه و تقدیس هماهنگ می‌باشد. رفع موانع ترقّی اجتماعی زنان شرطی اساسی برای احیا و اعتلای هر ملّت، و رکنی از ارکان صلح عمومی و عاملی بنیادی برای پیشرفت تمدّن بشری است. حضرت عبدالبهاء می‌فرمایند:

عالم انسانی را دو بال است يک بال رجال و يک بال نساء تا دو بال متساوی نگردد مرغ پرواز ننمايد اگر يک بال ضعيف باشد پرواز ممكن نيست تا عالم نساء متساوی با عالم رجال در تحصيل فضائل و كمالات نشود فلاح و نجاح چنانكه بايد و شايد ممتنع و محال.(منتخباتی از مکاتیب حضرت عبدالبهاء، جلد 1، صفحۀ 291)

شما عزیزان برای کمک به پیشبرد این اصل مهم موقعیّتی خاصّ و مناسب دارید. طاهره، آن شیرزن بی‌مثیل تاریخ ایران، در سال 1227 شمسی، زمانی که فعّالیّت‌های مربوط به بهبود اوضاع اجتماعی زنان در بعضی از نقاط عالم تازه در حال نضج گرفتن بود، شجاعانه به دفاع از آزادی زنان قیام نمود. از همان زمان، شما نسل‌های پیا‌‌پیِ فرزندانِ خود را اعمّ از پسر و دختر با این فکر تربیت کرده‌‌اید که چگونه این اصل اساسی بهائی را قدر بدانند و در همۀ جوانب زندگی خود نمایان سازند. در سال 1290 شمسی، یعنی نزدیک به یک‌صد سال پیش، به تأسیس مدرسۀ دخترانۀ تربیت در طهران موفّق شدید و با تشویق روشن‌فکری و فراهم آوردن آموزش و پرورش برای دختران از هر طبقۀ اجتماعی، اثری مثبت و همیشگی بر جامعه باقی گذاشتید. زنان بهائی در نیم قرن گذشته پا به ‌پای مردان در ادارۀ امور جامعۀ بهائی در سطوح محلّی، منطقه‌ای و ملّی با موفّقیّت کامل شرکت کرده‌اند. دیر زمانی است که به ریشه‌کن کردن بی‌سوادی در بین زنان زیر چهل سالِ جامعۀ خود موفّق شده‌اید.

ولی شما کاملاً آگاهید که نمی‌توانید به دست‌آوردهای گذشتۀ خود در این زمینه قانع باشید بلکه باید برای غلبه یافتن بر آن سنن فرهنگی که پیشرفت زنان را محدود می‌سازد همچنان به مساعی خود ادامه دهید. دست‌یابی کامل به هدف تساوی واقعی بین زن و مرد کار آسانی نیست و تقلیب و تغییر و تحوّلات همه‌جانبۀ لازم، هم برای مردان و هم برای زنان، امری بس دشوار است. بنابراین صمیمانه توصیه می‌نماییم که برای درک بیشتر و عمیق‌تر این اصل مهم به کوشش‌های خود ادامه دهید و سعی نمایید که آن را در زندگی خانوادگی و در حیات جامعۀ خود بیش از پیش منعکس سازید. به علاوه، با استفاده از تجربیّات خود، با دوستان و همسایگان و همکاران خویش در بارۀ چالش‌ها و راه حلّ‌های مؤثّر در این مورد به گفت و گو پردازید و در پروژه‌هایی که چه از طرف دولت و چه از طرف سازمان‌های مدنی برای رسیدن به این هدف متعالی انجام می‌گیرد شرکت جویید.

بسیاری از هم‌وطنان شریف‌تان خواهان تحقّق این اصل عمومی انسانی یعنی تساوی حقوق زن و مرد هستند و بدون شک از همراهی شما در فرایند یادگیریِ گام به گام برای رفع کلّیّۀ موانع موجود و توان‌دهی به زنان ایران برای مشارکت متساوی آنان در جمیع شئون و مجهودات بشری استقبال خواهند نمود. دعای قلبی این جمع در این میدان مهمّ خدمت رفیق راه شماست.

رونوشت:عصبۀ جلیلۀ دارالتّبلیغ بین‌المللی شیّد اللّه بنیانها

مردم کوردستان عراق در دو راهی گریز یا ماندن!

مردم کوردستان عراق در دو راهی گریز یا ماندن!

نارین محمدی

به گفته وزیر حقوق بشر کوردستان عراق[1]، در هر ماه چهار زن به بهانه ناموس پرستی به قتل می رسند.

این در حالی است که کشتار زنان و دختران در کردستان عراق بیداد می کند و بنابه گزارش رسانه های غیررسمی، اخبار مربوط به تعداد زیادی از قربانیان در پشت پرده ها باقی می ماند.

یکی از ریشه های اساسی این فجایع را باید در چارچوب فرهنگی این مردمان جستجو کرد و البته جغرافیای گرمی که در آن قرار گرفته اند. همچنین تعدد زوجات و ازدواج هایی که توسط ملاها به طور غیر قانونی به ثبت می رسند بسیار بالا است.

در این میان یکی از مسائلی هم که بسیاری از دختران جوان را دچار بحران در زندگی نموده است، یکی مسئله به عقد درآوردن آنها در سنین کودکی برای آشنایان و دیگری ازدواج با افرادی که از خارج از کشور بازمی گردند است که آنها را بعد از عقد و عروسی بلاتکلیف در خانه پدری رها می سازند.

مسئله عقد دختر بچه ها را مردمان این سرزمین به مانند یک رسم و رسوم حفظ نموده اند و مسئله قبیله گرایی اساسی ترین رکن این مشکل است. در این فرهنگ زنان از کمترین احترام برخوردارند و پدران و برادران و همسران و مردان فامیل به راحتی و بدون هیچ نوع مجازاتی حق کشتن آنها را دارند. همین مسئله عقد کردن آنها در سنین کودکی یکی از عوامل خودسوزی و قتل های ناموسی است.

"نرگس" زنی که به تازگی از مرگ رهایی یافته است می گوید: " عمویم گاهی از اتومبیل پیاده می شد و خاک را لمس می کرد تا ببیند برای کندن گورم مناسب است" این زن یک نمونه زنده از قربانیان همین فرهنگ بدوی به عقد درآمدن در کودکی است. او که به عقد پسرعموی مادرش درآمده بود به جرم عدم رضایت و علاقه اش به این ازدواج و ارتباط داشتن با کسی که دوستش داشته است توسط عموها و دایی هایش به بیرون از شهر برده می شود تا او را به قتل برسانند اما خوشبختانه با حضور اتفاقی نیروی پلیس جان سالم به سر می برد.[2]

عدم سواد کافی و آگاهی از پیشرفت روز و زندگی شهری این نسل را هم قربانی تفکرات سنتی نسل پیشین نموده است. گرایشات شدید مذهبی و قبیله ای اجازه پیشرفت و امروزی بودن را از این مردم سلب کرده است. برای همین این خود یکی از عوامل صرفاً مصرف کننده بودن این ملت شده است. و همینطور عدم آموزش درست در مدارس، کمبود مدارس تا جایی که برخی مدارس با کم کردن ساعات درسی مجبورند 4 شیفت کار کنند.

اما در این میان مساجد بیشتر کارایی را در آموزش مردم داشته اند و این را از تعداد زیاد مساجد موجود در این منطقه می توان درک کرد. تعدد زوجات که خود بخشی از فرهنگ دینی مسلمانان است این اجازه را به ملاها و آموزگاران دینی مردم داده است تا به راحتی جوهره زندگی این مردم را مختل نمایند. به عقد درآوردن کودکان، عقدهای غیرقانونی و غیره.

مسئله بعدی موضوع دختران بلاتکلیفی است که همسران غرب رفته شان آنها را به حال خود رها ساخته اند.

"میدیا" دختر 30 ساله ای که در 19 سالگی به عقد همسرش درآمده است هنوز بعداز 12 سال نتوانسته است بیشتر از 3بار همسرش را ببیند.

"ژیتا"دختر 20 ساله ای که با مردی ازدواج کرد که از بریتانیا بازگشته بود بعد از عقد متوجه شد که همسرش در بریتانیا صاحب همسر و فرزند است اما ادعا کرده بود کهئ مجرد است، اکنون او مطلقه است و مهر بیوگی را که بر پیشانیش زده اند او دچار بحران روحی کرده است.

این مسئله که البته مشکل مشترکی در بین اکثر دخترانی است که اینگونه تن به ازدواج می دهند خود یکی دیگر از عوامل تعدد زوجات شده است. چراکه در اینجا دختران جوان به راحتی حاضرند همسر چندم مردهای مسن هم شوند.

در نظرسنجی که با تعداد زیادی از این دختران جوان انجام دادم آنها در مورد فرار پسران جوان به اروپا می گفتند و دلیل رضایتشان به چند همسری را نبود خواستگاران مناسب عنوان می کردند.

تناقض شدید فرهنگی، گرایش جوانان به زندگی مدرن و درگیری با نسل سنتی، نبود دانشگاه خوب و فضای باز برای تفریح و ارتباط جمعی، نبود آب و برق کافی در حالیکه خود همین مردم بر روی چاههای نفت راه می روند، از عوامل اساسی فرار جوانان و بحران در میان این نسل است.

همه اینها دست در دست همدیگر مسئله حقوق بشر را دچار معضل اساسی نموده است و این کشور را که جزو کشورهای از پای درآمده محسوب می شود در بلاتکلیفی باقی گذاشته است.

با این حال هیچ برنامه مناسبی برای تنظیم خانواده وجود ندارد و کودکان پشت سر هم به دنیا می آیند بدون اینکه هیچ نوع برنامه ای برای به دنیا آمدنشان ریخته شود. آنها سرگرمی خاصی ندارند و اکثر اوقاتشان را در کوچه ها با بازیهای ساده می گذرانند.

همچنین زنان اکثر اوقاتشان را به شستشو و بچه داری می گذرانند در همان نظرسنجی تقریباً از هر 40 زن 35 نفر آنان تنها خیاطی را به عنوان هنر و حرفه می شناختند و دوست داشتند که انجام بدهند. آنها اوقات بیکاری خود را نمی دانند که چگونه سپری کنند و جایی را هم برای آموزش دیگر حرفه ها نمی شناسند اگر کلاسهای کوتاه مدت هم دایر شود معمولاً با عدم اجازه از طرف مردان خانواده روبه رو می شوند. برای همین می بینیم که مسئله عدم تولیدات داخلی خود یکی دیگر از عوامل عقب ماندگی و عدم استقلال مردم و بخصوص زنان شده است.

اگر دقت کنیم می بینیم ساده ترین خوراکی ها حتی آب از کشورهای همسایه وارد می شود. در میان قبایل مختلف کوردستان فرشهای سنتی زیبایی بافته شده اند اما به دلیل عدم حمایت دولت و واردات بیش ازاندازه فرش و غیره این قالیبافان با مشکل روبرو شده اند و کار فرش بافی را رها ساخته اند و به شهر آمده و با پیشه کردن شغل" پیشمرگی" از دولت حقوق دریافت می کنند. مهاجرت روستاییان به شهر و نبود وجود کشاورزی مناسب، گرایش مردم به کارهای کم با پول زیاد بحران عجیبی را در اقتصاد عراق مخصوصاً کردستان موجب شده است.

به نقل از روزنامه"روداو[3]" در تکیه ها زنانی بدون انجام دادن هیچ نوع کاری از وزارت اوقاف حقوق دریافت می کنند.

اینها تنها برخی از مسائلی هستند که مجزا به نظر می رسند اما در واقع بهم پیوسته و نشأت گرفته از فرهنگی است که در دوراهی سنت و مدرنیته گیر افتاده است. تا جایی که هنوز در فرمهای اداری جمله " از کدام عشیره هستید؟" به قوت خود باقیست.

در اینجا می توان این نتیجه را گرفت که مردمانی که تولید ندارند و از جغرافیای نامناسب برخوردارند از تغییر می هراسند و خیلی دیر با پیشرفت روز و فرهنگ جدید ارتباط برقرار می کنند چرا که هوای گرم مردم را از هم می راند. اما این توجیهی نمی شود برای اینکه این مشکلات را به حال خود باقی بگذاریم. برای حل این بحرانها باید فرهنگ کار گروهی را ترویج داد، دست ملاها را با آن آموزشهای بدویشان از زندگی مردم کوتاه کرد و کودکان را از زیر سایه این فرهنگ بسته رهانید. البته این احساس مسئولیت را نباید تنها از خود مردم کوردستان انتظار داشت چرا که مشکل تنها مختص به یک ملت خاص نیست. مشکل همه گیر است و کل خاورمیانه از این نوع تمدن در رنج است. باید تمامی مردم جهان نسبت به وضعیت خاورمیانه احساس مسئولیت داشته باشند و هر گروهی به سهم خود سعی در تغییر این وضعیت نامطلوب نماید.

---

[1] - روزنامه "رووداو" چاپ اربیل، شماره سه، دوشنبه 21/4/2008 ص9

[2] - روزنامه "رووداو" چاپ اربیل، شماره یک، دوشنبه 7/4/2008، ص13

[3] - روزنامه "رووداو" چاپ اربیل، شماره پنج، دوشنبه 5/5/2008 ، ص 13

ششمين گزارش سالانه كانون مدافعان حقوق بشر از وضعيت حقوق بشر در ايران

كانون مدافعان حقوق بشر ياد آور مى‌شود عدم رعايت واقعى و موثر اصول و احكام حقوق بشر و احترام به حقوق اساسى ملت، صرفنظر از زشتى اخلاقى و انسانى آن، شكاف ميان ملت و دولت را عميق‌تر كرده و بنيان صلح و آسايش، ثبات و استقرار و توسعه و ترقى كشور را فرو مى‌ريزد

بخش اول – حقوق مدنى و سياسى
حقوق مدنى و سياسى را به درستى، به عنوان محور استراتژى دفاعى افراد عليه استفاده سر كوبگرانه حكمرانان از قدرت معرفى كرده اند. به رغم پيوستن دولت ايران به ميثاق بين المللى حقوق مدنى و سياسى در ارديبهشت ماه ۱۳۵۴ و پايگاه مستند اين معاهده الزام آور در نظم حقوقى داخلى طبق ماده نه قانون مدنى و جايگاه مناسبى كه "حقوق ملت" در فصل سوم قانون اساسى جمهورى اسلامى ايران به خود اختصاص داده است، متاسفانه رويكردهاى امنيتى و برخوردهاى قضايى غير قانونى امنيت و آزادى عمده فعالان سياسى – اجتماعى دگر انديش و كوشندگان و مبارزان راه حقوق بشر را با مخاطره شديد روبرو كرده است كه اغلب موارد در تعارض با حقوق اساسى ملت طبق قانون اساسى و قوانين موضوعه بوده و ناقض مواد ۱۹، ۱۸، ۱۳، ۱۲، ۱۱، ۹، ۷، ۵، ۳، ۲، ۱و ۲۰ اعلاميه جهانى حقوق بشر و مواد متناظر با آن در ميثاق الزام آور حقوق مدنى و سياسى به شمار مى آيد. گزارش كلى وضعيت برخى از قربانيان نقض گسترده اين حقوق در سال گذشته به قرار زير است :

۱ – وضعيت فعالان سياسى – اجتماعى دگر انديش

به رغم حق زندگى، امنيت شخصى، آزادى عقيده و بيان، آزادى مذهب، ممنوعيت شكنجه و رفتار غير انسانى، منع توقيف يا حبس يا تبعيد خودسرانه و... در سال ۸۶ نيز دگر انديشان و دگر باشان غير همسو با سياستهاى حاكم اعم از هر نحله و انديشه اى با فشارها، محدوديت‌ها، ارعاب‌ها و محكوميت‌هاى بسيارى مواجه شدند. در سال گذشته، دست كم ۷ نفر از اين فعالان به مراجع امنيتى يا قضايى احضار شدند، ۴۳ نفر بازداشت، ۱۸ نفر محاكمه و ۶۰ نفر نيز به مجازاتهاى ترذيلى يا سالب آزادى از قبيل شلاق و حبس محكوم گرديدند و يك نفر هم به اعدام رسيد. بر خورد با اقليتهاى مذهبى و تبعيض و محروم سازى آنها از حقوق برابر و مساوى با ساير افراد ملت همچنان ادامه داشت. بسيارى از معتقدان به كيش بهاييت به صرف تعلق مذهبى خود از حق تحصيل در دانشگاهها، كار، و فعاليتهاى اجتماعى محروم شدند. سركوب خشونت آميز دراويش گنابادى و صدور احكام سنگين جزايى و تخريب حسينيه مذهبى آنان حكايتى آشكار از نابردبارى و عدم تساهل مذهبى –اجتماعى حاكميت حتى با افراد معتقد به مذهب رسمى كشور است. حق ايجاد تشكل و حزب، فعاليت احزاب، حق تجمع و راهپيمايى با موانع جدى امنيتى روبرو بود. صدور احكام اعدام رو به افزايش و محكوميت و اجراى حكم اعدام در مورد اشخاص زير ۱۸ سال كماكان استمرار داشت. انتخابات هشتمين دوره مجلس شوراى اسلامى با اعمال نظارت استصوابى شوراى نگهبان و در شرايطى ناعادلانه و غير آزاد بر گزار گرديد و حق آزادى برگزيدن و برگزيده شدن ناديده گرفته شد.

۲- وضعيت كتاب و مطبوعات، نويسندگان و روزنامه‌نگاران

فعالين منتقد عرصه كتاب و مطبوعات در سال گذشته نيز همچون هميشه آماج تهديد و تنگنا، محروميت، محدوديت، بازداشت، محاكمه و محكوميت بودند. با روى كار آمدن دولت نهم آزادى بيان و قلم، و آزادى كسب و نشر اطلاعات بيش از پيش به محاق رفت و سختگيرانه ترين سياستهاى رسمى بر فضاى فرهنگى حاكم شد.

در سال پيش، دست كم ۴۱ نفر از مديران مسئول روزنامه‌ها و مجلات به محاكم احضار شدند و ۱۹ نفر از اصحاب رسانه، مدتى را در بازداشت بسر بردند. حدود ۶۸ جلسه محاكمه قضايى برگزار شد و ۳۲ نفر با احكام جزايى اعم از حبس، شلاق و جريمه نقدى محكوم شدند. عده اى نيز به وسيله افراد ناشناس مورد ضرب وشتم و آسيبهاى بدنى قرار گرفتند.

در سال ۸۶ پروانه فعاليت حداقل ۱۷ نشريه اعم از روزنامه، هفته نامه و ماهنامه بر خلاف اصل ۱۶۸ قانون اساسى و تبصره يك ماده ۲۰ قانون تشكيل دادگاههاى عمومى و انقلاب مصوب ۱۳۷۳ و اصلاحى ۱۳۸۱، بدون محاكمه عادلانه و در حضور هيات منصفه، صرفاً با نظر هيات عالى نظارت بر مطبوعات لغو شد و در دومورد نيز دفاتر آنها پلمپ گرديد.

همچنين سانسور و اعمال فشارهاى غير آشكار به اوج خود رسيد. بسيارى از كتابهايى كه پيشتر مجوز نشر گرفته بودند از مجوز چاپ مجدد محروم شدند و برخى از آنها از سطح كتاب فروشى‌ها جمع آورى گرديد. روند اعطاى مجوز نشر به طرز ناموجه و مانع آفرينى به درازا كشيد و به كتابهايى كه مروج و مدافع سياستهاى رسمى نبودند اساساً يا مجوز داده نشد يا به شرط حذف و مطالب غير همسو اجازه انتشار داده شد. در حوزه مطبوعات، دستورالعملهاى صادره از سوى نهادهاى امنيتى از جمله شوراى عالى امنيت كشور مطبوعات را از طرح و تحليل برخى موضوعات مورد مناقشه ازجمله بحث مذاكره با آمريكا، انرژى هسته اى، فعاليتهاى صنفى كارگران و معلمان و... ممنوع كرد و بر خورهاى ارعاب آور صورت گرفته فضاى خفقان آميز خود سانسورى را بر اهالى مطبوعات حاكم نمود.

ضمن اينكه در كنار فيلترينگ گسترده سايتها و وبلاگهاى اينترنتى منتقد سايتهاى رسمى، دست كم هشت سايت خبرى و تحليلى داراى پايگاه داخلى به دستور مقامات امر مسدود گرديد.

۳ – وضعيت دانشگاهها و فعالان دانشجويى

دانشجويان در ايران همواره پيشگام فعاليتها و مبارزات سياسى و اجتماعى و پيشرو " راه دشوار آزادى " بوده اند. پس از بى مهرى‌هايى كه در فضاى نسبتاً آزاد ايام دولت اصلاحات بر آنان رفت، با ظهور دولت نهم و اعمال سياست‌هاى محدود كننده در دانشگاهها، هزينه فعاليتهاى سياسى تشكل‌هاى دانشجويى بيش از هر زمان ديگرى بالا رفت و احضار و بازجويى، بازداشت، محكوميت‌هاى جزايى، اخراج، تعليق و محروميت از تحصيل در سطح بسيار نگران كننده اى افزايش يافت.

در سال پيش، تعداد ۱۷۸ نفر از دانشجويان ناراضى به كميته‌هاى انضباطى دانشگاهها احضار شدند و تعداد ۴۵ نفر به دليل فعاليتهاى سياسى – اجتماعى خود در دادسراهاى عمومى و انقلاب مورد بازجويى قرار گرفتند. همچنين ۱۰۸ نفر دستگير و بازداشت شدند، ۵ نفر محاكمه و در ۱۵ مورد هم محكوميتهاى جزايى اعم از حبس، شلاق و جريمه نقدى براى دانشجويان به ثبت رسيد.

دانشجويان حداقل در ۳۰۵ مورد با احكامى از قبيل تذكر، توبيخ، تعليق محروميت از تحصيل بوسيله كميته‌هاى انضباطى محكوم شدند. ۵ نفر از دانشجويان و ۷ نفر از مدرسان از دانشگاه اخراج گرديدند و در اين ميان، دانشجويى نيز تحت شكنجه‌هاى ماموران امنيتى در سنندج به قتل رسيد.

نيز فعاليت سه انجمن دانشجويى تعليق و مجوز فعاليت سه انجمن ديگر لغو گرديد. در كنار اين موارد، ده نشريه دانشجويى نيز تعطيل شدند.

۴- وضعيت زنان

خواسته‌هاى برابرى خواهانه زنان در جامعه در حال گذار ايران، روزبه روز و همپا با تحولات جهانى در حال گسترش است. با اين حال و صرفنظر از وجود برخى مقاومتهاى فرهنگى در جامعه، اين حاكميت است كه در مقابل طرح و تعقيب اين خواسته‌ها، برچيدن بساط قوانين مبتنى بر تبعيض جنسى و تشكيل انجمن‌ها و بر پايى اجتماعات مدنى و مسالمت آميز زنان به شدت واكنش نشان مى دهد. از جمله موارد برجسته و آشكار نقض حقوق زنان در سال گذشته، اجراى طرح موسوم به امنيت اجتماعى و مقابله با بد حجابى بود كه با چشم پوشى از اصل قانونى بودن جرايم و مجازاتها و فارغ از قوانين موضوعه، حريم خصوصى و حيطه آزادى و امنيت شخصى و اجتماعى صد‌ها هزار نفر از زنان كشور به بهانه اصلاح ظواهر نامناسب آنان، با بدترين نوع رفتارها بوسيله ماموران انتظامى نقض شد و در فقدان نظارت پاسبانان حقوق فردى و اجتماعى مردم اين رويه همچنان استمرار دارد.

در سال ۸۶، حدود ۳۱ نفر از فعالان زنان به دادسراها احضار شدند، ۸ نفر در محاكم محاكمه و قريب به ۴۱ نفر بازداشت گرديدند. همچنين احكام جزايى حبس، شلاق و جريمه نقدى براى ۹ نفر از زنان فعال صادر شد و دست كم سه سايت اينترنتى فعال در زمينه حقوق زنان فيلتر شد.

۵- اعدام‌هاى غير قانونى و اعدام اشخاص زير ۱۸ سال

صدور احكام و اجراى مجازات اعدام به رغم انتقادات فراوانى كه از موضع جرمشناسى به آن وارد است، در سال گذشته رشد صعودى داشت. بسيارى از اعدام‌ها، ازجمله احكام مربوط به محكوميت افراد موسوم به "اراذل و اوباش " در اجراى رشته عملياتهاى قانون گريزانه طرح امنيت اجتماعى، با توجه به شتابزدگى‌ها وعدم رعايت قواعد آمره آيين دادرسى كيفرى، نقض حقوق بشر بود. همچنين صدور غير قانونى احكام اعدام و اجراى آن نسبت به اشخاص زير ۱۸ سال وجود داشت و از اين دست، در سال گذشته دست كم مجازات نه نفر به اجرا در آمد.

بخش دوم – حقوق اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى

حقوق اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى ناظر بر مسئوليت دولتها در تامين و تضمين رفاه شهروندان و ناشى از مسئوليت اجتماعى آنان است. اين حقوق به بستر و زمينه اى اجرايى وابسته اند كه دولتها بايد به عنوان حامى و تامين كننده به تضمين آن اقدام كنند اما، روشن است كه براى گسترش اين حمايتها و تحول و توسعه متوازن لاجرم بايد اراده سياسى وجود داشته باشد. به رغم پيوستن دولت ايران به ميثاق بين المللى حقوق اقتصادى و اجتماعى و فرهنگى ۱۹۶۶ كه در كنار منع مداخله دولت در حوزه حقوق و آزاديهاى اساسى، تعهدات مثبت و ايجابى بر دولت بار كرده است، همچنين وجود تصريحات قانون اساسى در اين زمينه، دولت نه تنها تلاش موثر و واقعى براى تامين و تضمين اين حقوق به عمل نياورده است كه، سياستگذارى‌هاى ناكارآمد و غيراصولى و سوءمديريت‌ها بر وخامت ناگوارى‌هاى موجود در ايران افزوده است. تورم بالاى ۲۰ %، سطح معيشتى پايين، فقدان رفاه و تامين اجتماعى، فقدان امنيت سرمايه گذارى و امنيت شغلى، دستمزد ناكافى و زير خط فقر و... در كنار جلوگيرى از ايجاد تشكل‌هاى مستقل صنفى و سركوب فعاليتهاى سنديكايى، چهره اى مخدوش و پريشان از وضعيت اين حقوق در ايران سال ۱۳۸۶ ارائه داد. كارگران و معلمان از جمله ضعيف ترين اقشارى بودند كه متاثر از روزهاى سخت و بحرانى اقتصاد و سياست ايران، دشوارى‌هاى تلخى را تجربه كردند.

وضعيت معلمان و فرهنگيان

اجراى نظام هماهنگ پرداخت حقوق و مزايا براى كاركنان دولت و پرداخت مطالبات معوقه، دو خواسته اصلى فرهنگيان و اجتماعات صنفى آنان در سالهاى گذشته بوده است. عدم تحقق وعده‌هاى مجلس و دولت، تعلل‌هاى بيش از حد و افزايش فشارهاى اقتصادى برجامعه فرهنگيان، در سال ۸۶ نيز آنان را به پيگيرى خواسته‌ها و صورت دادن برخى تجمعات و اعتصابات واداشت. واكنش حاكميت به اين اعتراضات به حق، بسيار شديد، سركوبگرانه و توهين آميز بود. در پى اين اجتماعات، تعداد زيادى از معلمان بوسيله محاكم ادارى آموزش و پرورش و دادگاههاى انقلاب اسلامى در سراسر كشور، به تحمل مجازاتهايى محكوم شدند كه از جمله آن است: دست كم ۷۹۴ مورد كسر حقوق شغلى، ۲۴ مورد انفصال از خدمت، يك مورد محروميت از تصدى پست ستادى، ۳ مورد بازنشستگى زود هنگام، ۴ مورد تعليق از خدمت، ۶مورد كاهش رتبه و گروه شغلى، ۴ مورد محروميت از تدريس، ۵ مورد اخراج، يك مورد بازخريد از خدمت، يك مورد توبيخ با درج در پرونده، بركنارى حدود ۸۰ مدير و معاون از سمت خود و ۲۳ مورد تبعيد ؛ همچنين ۲۳ مورد احضار و بازجويى در دادسرا، ۲۵ مورد محاكمه در دادگاههاى انقلاب، ۵۵ مورد بازداشت و ۱۹ مورد حبس‌هاى تعزيرى يا تعليقى.

وضعيت كارگران و اتحاديه‌هاى كارگرى

طبق ماده ۲۳ اعلاميه جهانى حقوق بشر:"هر كس حق دارد كار كند، كار خود را آزادانه انتخاب نمايد، شرايط منصفانه و رضايت بخشى براى كار خواستار باشد و در مقابل بيكارى مورد حمايت قرار گيرد. هر كس حق دارد براى دفاع ار منافع خود با ديگران اتحاديه تشكيل دهد و در اتحاديه نيز شركت كند. " اما اوضاع معيشتى، رفاهى و صنفى بيشتر كارگران در ايران ناگوار است. قوانين ناكارآمد كار، ضعف سياستگذارى و نظارت دولت، دستمزدهاى ناعادلانه و زيرخط فقر، عدم پرداخت بموقع دستمزدها، عدم امنيت شغلى، قراردادهاى موقت كار، اخراجهاى دسته جمعى، جلوگيرى از ايجاد و فعاليت تشكلهاى مستقل كارگرى و... هركدام تنها بخشى از علل نابسامان وضعيت كارگران ايران است. با اين همه گويا، دولت و حاكميت هيچگونه حقى براى اعتراض و اعتصاب و پيگيرى صنفى كارگان به رسميت نمى شناسد و هر حركتى را اقدام عليه امنيت ملى تلقى كرده و سركوب مى كند. در سال گذشته حداقل ۳۶ مورد احضار به مراجع قضايى يا امنيتى، ۸ مورد محاكمه، ۳۱ مورد بازداشت و ۳۱ مورد حبس، تنها به علت پيگيرى مطالبات به حق صنفى دامنگير جامعه كارگرى شد. همچنين ۷۸۹ مورد اخراج از كار، ۸۱۵۳ مورد عدم پرداخت به موقع حقوق و مزايا و ۶ مورد مرگ به علت عدم ايمنى محيط كار، خود گوياى آشفتگى و بى سامانى كار و كارگر در ايران اكنون است.

خاتمه

كانون مدافعان حقوق بشر "با اعلام مجدد ايمان خود به حقوق اساسى بشر، حيثيت و ارزش شخصيت انسانى و به تساوى حقوق ميان زن و مرد" و نكوهش و تقبيح نقض سيستماتيك حقوق بشر در ايران، توجه اركان تصميم گيرى، اجرايى و قضايى كشور را به گزارش موارد نقض و تلاش براى اصلاح امور معطوف داشته، ياد آور مى شود عدم رعايت واقعى و موثر اصول و احكام حقوق بشر و احترام به حقوق اساسى ملت، صرفنظر از زشتى اخلاقى و انسانى آن، شكاف ميان ملت و دولت را عميق تر كرده و بنيان صلح و آسايش، ثبات و استقرار و توسعه و ترقى كشور را فرو مى ريزد. از ياد نبايد برد تعهدات ناشى از حقوق بشر در اساس، ناظر بر اركان دولت (حاكميت) است و دولت ايران با پذيرش و تصويب ميثاقين حقوق مدنى وسياسى و حقوق اقتصادى، اجتماعى و فرهنگى ( ۱۹۶۶م. ) در ارديبهشت ماه ۱۳۵۴، به رعايت وتضمين مفاد آنها ملتزم گشته و يكايك مواد آن طبق ماده نه قانون مدنى درحكم قانون داخلى بوده و قضات و محاكم دادگسترى از توجه واستناد به آن ناگزيرند. بر اين اساس، نقض حقوق بشر از موجبات مسئوليت بين المللى دولت ايران بوده و پر پيداست كه عواقب سوء آن همچون تحريم‌هاى اقتصادى در وهله اول، گريبان ملت ايران را مى فشارد!

كانون مدافعان حقوق بشر با دعوت به ايجاد شرايط لازم براى حفظ و احياى عدالت و احترام به تعهدات ناشى از قانون اساسى و معاهدات بين المللى، و كمك به رشد اجتماعى و شرايط زندگى بهتر و آزادى بيشتر، مسئولان و متصديان مقامات مملكتى را به احترام به حقوق بشر، رعايت آزاديهاى اساسى و پشتيبانى از حقوق فردى و اجتماعى ملت ايران فرا مى خواند و اميدوار است با فراهم شدن فضاى آزاد و دموكراسى و حكومت قانون، مردم ايران تضمين‌هاى موثر و مناسبى براى حقوق بشرى خود بيابند.

با آرزوى ظهور دنيايى كه در آن، آزادى در بيان و عقيده و فراغت از ترس و فقر، نه بالاترين آمال بشر، كه واقعيت زندگى او باشد.

كانون مدافعان حقوق بشر
بهار ۱۳۸۷