بادبادکها به هیجان در می­آیند، وقتب دستهای بچه­ها آنها را هدایت می کنند. هیجان آنها نه به خاطر پرواز؛ باکه به خاطر هدایت کننده­های زمینی است که هنوز در ذهنشان خدایی شکل نگرفته.
نه غریزه­ای در کار است، نه دغدغه­ی گریزناپذیری مرگ یا زندگی و نه وسوسه­ای برای آن بالا بالاها و نه حسرت انسان بودن و خدایی داشتن! تنها همین هیجان کافیست تا به تمامی جهان اثباط شود که در هیچ کجا ماورایی نیست، وگرنه بادبادک دست­ها را رها می ساخت و تاااااااااا ناپیدا می رفت!
فقط باید به دست بچه­ها چشم دوخت و عمیقاً حرکت دستهایشان را دنبال کرد و همه بدانند که اینها نتیجه آموزشهای بشریست نه هدایت کننده­ای غیبی!
دست­های بچه­ها را دنبال کنیم و به سوی آینده­ای آسوده و عاری از هر ماورایی بشتابیم.
دنیا را به دست بچه­ها بدهیم
بی گمان تفنگها بادبادک خواهند شد
و زمین پر از شکوفه های صلح می گردد.